Πιάς Αθανάσιος

Από Ιερομάρτυρες
Αναθεώρηση ως προς 12:26, 26 Ιουνίου 2024 από τον Evaglap (συζήτηση | συνεισφορές) ('''Πιάς Αθανάσιος''' (1894 - † 12 Μαΐου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στην Ελατόβρυση Αιτωλοακαρνανίας, στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπακτίας και Ευρυτανίας.)
(διαφορά) ← Παλαιότερη αναθεώρηση | Τελευταία αναθεώρηση (διαφορά) | Νεότερη αναθεώρηση → (διαφορά)

Αθανάσιος Πιάς
Αθανάσιος Πιάς
Πίας-Αθανάσιος-01.jpg
α/α100254
ΕπώνυμοΠιάς
ΌνομαΑθανάσιος
Πόλη καταγωγήςΕλατόβρυση
Νομός καταγωγήςΑιτωλοακαρνανίας
Ημερομηνία Γέννησεως1894
ΠατρώνυμοΓεώργιος Πιάς
ΜητέραΑικατερίνα Σπανού
ΣύζυγοςΠολυξένη Λιάρου
Εκκλησιαστικό ΑξίωμαΙερεύς, Εφημέριος
Εκκλησιαστική περιοχήΙερά Μητρόπολις Ναυπακτίας και Ευρυτανίας
Τόπος θυσίαςΛάλκα Αιτωλοακαρνανίας
Ημερομηνία θυσίας12 Μαΐου 1947


Πιάς Αθανάσιος (1894 - † 12 Μαΐου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στην Ελατόβρυση Αιτωλοακαρνανίας, στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπακτίας και Ευρυτανίας.

Βιογραφικό

Ο π. Αθανάσιος Πιάς γεννήθηκε στην Ελατόβρυση της Αιτωλοακαρνανίας το 1894. Ήταν το τελευταίο από τα οκτώ παιδιά του Γεωργίου Πια και της Αικατερίνας Σπανού. Τελείωσε το Σχολαρχείο και σε ηλικία δεκαοκτώ χρόνων κατετάγη εθελοντής στην Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε για τρία έτη. Υπηρετώντας στο 39ο Σύνταγμα Ευζώνων, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους[1], στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ανδραγάθησε και παρασημοφορήθηκε[2], καθώς και στην Μικρασιατική Εκστρατεία[3].

Μετά την αποστράτευσή του και αφού φοίτησε για δύο έτη στην Ιερατική Σχολή Αμφίσσης, υπηρέτησε ως ιεροψάλτης και νυμφεύθηκε την Πολυξένη Λιάρου, με την οποία απέκτησε οκτώ παιδιά από τα οποία επέζησαν τα τέσσερα.

Το 1934, χειροτονήθηκε Ιερεύς του χωριού Κάτω Βασιλική Ναυπακτίας. Ως εφημέριος επέτυχε την οικοδόμηση Ναού μέσα στο χωριό και συμφιλίωσε τους ενορίτες του, που είχαν χωριστεί σε δύο παρατάξεις. Το 1939, μετατέθηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας της γενέτειράς του, ύστερα από αίτημα των συγχωριανών του[4].

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, συμπαραστάθηκε ηθικά και υλικά στον Ελληνικό Στρατό[5]. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, καλλιεργούσε την μικρή έκταση της γης του, λόγω των αναγκών της οικογένειάς του και για να μπορεί να δίνει και σε άλλους. Στην Εκκλησία δεν παρέλειπε το κήρυγμα, τονώνοντας έτσι την χριστιανική Πίστη και το Ελληνικό φρόνημα των ενοριτών του[6]. Παράλληλα, ενετάχθη σε αντιστασιακή οργάνωση[7].

Το 1946, τοποθετήθηκε Αρχιερατικός Επίτροπος του τέως Δήμου Οφιονείας.

Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου, ο π. Αθανάσιος διέλυε τις πλεκτάνες της κομμουνιστικής προπαγάνδας[8], με το κήρυγμα[9], τον διάλογο[10] και το κατηχητικό[11]. Όταν οι συμμορίτες παρουσιάσθηκαν γύρω στην Ελατόβρυση, μερικοί χωριανοί ομοϊδεάτες τους, τους κατήγγειλαν την δράση του π. Αθανασίου [12], τον οποίο έπρεπε να εξοντώσουν[13]. Ο π. Αθανάσιος, όμως, έμαθε τα συμβάντα[14], αλλά παρέμεινε στο χωριό[15], παρά τον κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή του[16].

Στις 11 Μαΐου 1947, μια ομάδα συμμοριτών εισήλθαν στο χωριό και πρόσταξαν συγκέντρωση των χωριανών στην πλατεία[17]. Πήραν ομήρους τον π. Αθανάσιο και μερικούς Ελατοβρυσιώτες[18] και τους έκλεισαν στο κοινοτικό γραφείο[19]. Την άλλη μέρα οι συμμορίτες πήραν τους κρατουμένους και έφυγαν[20]. Μάλιστα, πριν βγουν από το χωριό, ο π. Αθανάσιος στράφηκε προς το πλήθος, που παρακολουθούσε και τους είπε: «Αγαπητοί μου συγχωριανοί, μην σας τρομάζει το ότι μερικοί από μας θα οδηγηθούν στα μαρτύριο. Μείνετε πιστοί στα χριστιανικά και εθνικά ιδεώδη. Η νίκη θα είναι μαζί μας»[21]. Οι συμμορίτες τον έσπρωξαν και τον έβγαλαν μαζί με τους άλλους έξω από το χωριό[22]. Στον δρόμο ο π. Αθανάσιος προσευχόταν σιωπηλά[23].

Σε λίγη ώρα έφθασαν στο δάσος των Κρυονεριών, όπου στην θέση «Λάλκα», οι συμμορίτες έδεσαν τον π. Αθανάσιο σε ένα έλατο[24] και ένας από αυτούς, με ενθαρρύνσεις των άλλων[25], τον λόγχισε διαδοχικά στην αριστερή[26] και στην δεξιά ωμοπλάτη[27], στην κοιλιά[28] και στο κεφάλι[29]. Με τον τελευταίο λογχισμό, ο π. Αθανάσιος απεβίωσε[30], σιγοψιθυρίζοντας «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα.»[31]. Η πρεσβυτέρα του τον αναζήτησε για πολλές ημέρες[32], ώσπου βρήκε το λείψανό του με ένα σχοινί στο λαιμό κάτω από κλαδιά και πέτρες, στις 20 Μαΐου 1947[33].

Έπειτα, ετέθη το λείψανο του π. Αθανασίου στην Εκκλησία[34], όπου οι ενορίτες του εισήλθαν αθρόοι για να τον αποχαιρετήσουν[35]. Διεπίστωσαν, όμως, ότι το λείψανό του ήταν άφθαρτο, καθώς δεν είχε την μυρωδιά της αποσυνθεμένης σάρκας[36], ούτε είχε πρησθεί[37] ή αλλοιωθεί[38] και επιπλέον ευωδίαζε[39]. Επίσης μαρτυρείται ότι ο τόπος του μαρτυρίου του ευωδίαζε, ενώ το κλωνάρι του ελάτου, όπου τον είχαν κρεμάσει, ήταν εντελώς ξερό.[40]

Φωτογραφίες

  • Αθανάσιος Πιάς (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 108.)

    Αθανάσιος Πιάς
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 108.)

  • Ο παπα - Θανάσης Πιάς στην Κάτω Βασιλική το 1934 (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 108.)

    Ο παπα - Θανάσης Πιάς στην Κάτω Βασιλική το 1934
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 108.)

  • Ιερέας πλέον το 1935 ο Αθανάσιος Πιάς με την οικογένειά του: τη σύζυγο, τα τρία αγόρια και τα τρία κορίτσια του. (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 107.)

    Ιερέας πλέον το 1935 ο Αθανάσιος Πιάς με την οικογένειά του: τη σύζυγο, τα τρία αγόρια και τα τρία κορίτσια του.
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 107.)

Βιβλιογραφία

  • (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 522.
  • (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 61 - 63.
  • (Β013) Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, αρ. 2, σελ. 108.

Παραπομπές

  1. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 13.
  2. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 61.
  3. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 13.
  4. ↑ ο. π., σελ. 12.
  5. ↑ ο. π.
  6. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 62.
  7. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 12.
  8. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 62.
  9. ↑ ο. π.
  10. ↑ ο. π.
  11. ↑ ο. π.
  12. ↑ ο. π.
  13. ↑ ο. π.
  14. ↑ ο. π.
  15. ↑ ο. π.
  16. ↑ ο. π.
  17. ↑ ο. π.
  18. ↑ ο. π.
  19. ↑ ο. π.
  20. ↑ ο. π.
  21. ↑ ο. π., σελ. 63.
  22. ↑ ο. π.
  23. ↑ ο. π.
  24. ↑ ο. π.
  25. ↑ ο. π.
  26. ↑ ο. π.
  27. ↑ ο. π.
  28. ↑ ο. π.
  29. ↑ ο. π.
  30. ↑ ο. π.
  31. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 12.
  32. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63.
  33. ↑ ο. π.
  34. ↑ ο. π.
  35. ↑ ο. π.
  36. ↑ ο. π. και (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67, 72, 75.
  37. ↑ ο. π., σελ. 67, 71.
  38. ↑ ο. π., σελ. 72.
  39. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63. Βλ. και Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ‘‘Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)’’, Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67 – 83.
  40. ↑ ο. π., σελ. 73.


Ανακτήθηκε από «https://holy-martyrs.com/index.php?title=Αθανάσιος_Πιάς&oldid=1631»