Παπακωνσταντίνου Δημήτριος
Δημήτριος Παπακωνσταντίνου
Δημήτριος Παπακωνσταντίνου | |
|---|---|
| α/α | 100247 |
| Επώνυμο | Παπακωνσταντίνου |
| Όνομα | Δημήτριος |
| Πόλη καταγωγής | Ματαράγκα |
| Νομός καταγωγής | Αιτωλοακαρνανίας |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1878 |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Αιτωλοακαρνανίας |
| Ημερομηνία θυσίας | 29 Αυγούστου 1944 |
| Εφονεύθη από την οργάνωση | Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ.) |
Παπακωνσταντίνου Δημήτριος (1878 - † 29 Αυγούστου 1944). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος (Ματαράγκα Αιτωλοακαρνανίας) στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας.
Βιογραφικό
Ο π. Δημήτριος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Ματαράγκα της Αιτωλοακαρνανίας το 1878. Ήταν γιος του Ιωάννη και της Ειρήνης Παπακωνσταντίνου. Από παιδί τον πήρε στην προστασία του ο θείος του π. Σπυρίδων Παπαδόπουλος, εφημέριος Ματαράγκας, ο οποίος του μάθαινε για την Χριστιανική Πίστη και του υπέδειξε να γίνει κληρικός. Γι' αυτό μετά το Δημοτικό τον έστειλε στο διτάξιο Ελληνικό Σχολείο Γαβαλούς. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο π. Δημήτριος έλαβε από τον Προυσό Ευρυτανίας απολυτήριο Γ' τάξεως Ελληνικού Σχολείου, που την είχε τελειώσει με υποτροφία της Ιεράς Μονής της Παναγίας Προυσιώτισσας.
Για δύο χρόνια εργάστηκε ως δάσκαλος και ιεροψάλτης στο Άνω Κεράσοβο Μακρυνείας. Το 1909, χειροτονήθηκε Ιερέας από τον Μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας Παρθένιο με εισήγηση του θείου του και τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Γαλατά. Το 1918, μετετέθη στη Ματαράγκα μετά τον θάνατο του θείου του.
Ως εφημέριος, βοηθούσε τους ασθενείς και όλους τους παθούντες τόσο, που συχνά ξεχνούσε τις ανάγκες της δικής του οικογενείας. Χάρη στις συμβουλές του, οι ενορίτες του συνήθισαν να εκκλησιάζονται τακτικά, ενώ πρώτα πήγαιναν μόνον τις μεγάλες εορτές. Επίσης, φρόντισε να ιδρυθούν Κατηχητικά Σχολεία καὶ να τοποθετηθεί ιεροκήρυξ στην Ματαράγκα. Ως οικογενειάρχης ήταν μοναδικός συνδυάζοντας μεγάλη αγάπη καὶ στοργή με τὴν αυστηρότητα, ὅταν χρειαζόταν. Πίστευε ότι τα παιδιά είναι μια «παρακαταθήκη» που έχει εμπιστευθεί ο Θεός στους γονείς, στους οποίους θα ζητήσει λόγο. Με αυτόν τον τρόπο ο π. Δημήτριος κατόρθωσε να αναθρέψει σωστά τα παιδιά του.
Ακόμη, πρωτοπορούσε συνειδητά στις εθνικές εκδηλώσεις[1] και δεν δίσταζε να ελέγχει φανερά τους εχθρούς της Πατρίδος, ιδίως τους κομμουνιστές[2].
Τον Αύγουστο του 1943, οι Εαμίτες τον συνέλαβαν[3], αλλά σε λίγες μέρες τον άφησαν[4]. Στις 4 Αυγούστου 1943, όμως, τον συνέλαβαν πάλι[5] και δέσμιο[6], με αυστηρή επιτήρηση[7] και με θηριώδη συμπεριφορά[8] τον οδήγησαν διαδοχικά στα χωριά Γαβαλού, Θέρμο, Πλάτανο και Άνω Χώρα Ναυπακτίας[9].
Στις 20 Αυγούστου 1944, τον οδήγησαν δεμένο με χειροπέδες και καλώδια[10] σε ένα μικρό χέρσωμα, μαζί με δέκα άλλους συμπολίτες του από την Μακρυνεία. Εκεί, τους γύμνωσαν[11] καὶ τους κομμάτιασαν[12]. Ύστερα, άφησαν τον Ιερέα άταφο και διαμελισμένο στην ερημιά[13].
Φωτογραφίες
Βιβλιογραφία
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 346.
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 78 - 80.
Παραπομπές
