Ιωάννης Γιαννακόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
('''Γιαννακόπουλος Ιωάννης''' (1870 - † 17 Απριλίου 1948). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στο Μέγα Δέρκειο Έβρου, στην Ιερά Μητρόπολη Έβρου.) |
('''Γιαννακόπουλος Ιωάννης''' (1870 - † 17 Απριλίου 1948). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στο Μέγα Δέρκειο Έβρου, στην Ιερά Μητρόπολη Έβρου.) |
||
| Γραμμή 43: | Γραμμή 43: | ||
----------------------------- | ----------------------------- | ||
''Κάθε αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου θα πρέπει να αναφέρει ως πηγή την ιστοσελίδα '''«Ιερομάρτυρες»''' καθώς επίσης και την συγγραφέα του '''[https://evaggelialappa.gr/resume Ευαγγελία Κ. Λάππα]'''.'' | |||
Αναθεώρηση της 09:02, 14 Ιουλίου 2024
Ιωάννης Γιαννακόπουλος | |
|---|---|
| α/α | 100024 |
| Επώνυμο | Γιαννακόπουλος |
| Όνομα | Ιωάννης |
| Τόπος καταγωγής | Ιατρός Βιζύης Θράκης |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1870 |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Έβρου |
| Ημερομηνία θυσίας | 17 Απριλίου 1948 |
Γιαννακόπουλος Ιωάννης (1870 - † 17 Απριλίου 1948). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στο Μέγα Δέρκειο Έβρου, στην Ιερά Μητρόπολη Έβρου.
Βιογραφικό
Ο π. Ιωάννης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Ιατρός της επαρχίας Βιζύης της Θράκης το 1870. Αφού τελείωσε το Δημοτικό του χωριού του, πήγε στο Σαμμακόβιο Μηδείας όπου φοίτησε στο Σχολαρχείο. Εκεί ασκήθηκε και στην Βυζαντινή Μουσική. Το 1896, διορίστηκε στο χωριό του δάσκαλος και ψάλτης. Στο σχολείο εργάστηκε με τὴν ψυχή του. Το 1900, χειροτονήθηκε Ιερέας στο χωριό του. Ξεχώριζε για τὴν προσήλωσή του στα ιερατικά του καθήκοντα για την εθνική του δράση. Συνεργάσθηκε δύο χρόνια με τον Γεώργιο Κονδύλη, οργανωτή τότε των Ελληνικών ανταρτικών σωμάτων Βιζύης, προς συστηματική αντίδραση στον βουλγαρικό προσηλυτισμό και τόνωση του Ελληνικού φρονήματος[1]. Αυτό έγινε αφορμή να δεχθεί επίθεση από τους Βουλγάρους στο ναό, την ώρα που λειτουργούσε, στις 24 Δεκεμβρίου 1910[2].
Το 1914, όταν οι Τούρκοι άρχισαν τους διωγμούς του ελληνικού πληθυσμού της Βιζύης και αναγκάσθηκε να μπει με άλλους Έλληνες σὲ πλοίο που τους έβγαλε στην Θεσσαλονίκη[3]. Από εκεί όλοι μαζί βρέθηκαν στο Μεταξοχώριο Κιλκίς. Αργότερα γύρισε για λίγο πατρίδα του με το ποίμνιό του πάλι. Αλλά μετά την Μικρασιατική καταστροφή πήραν και πάλι το δρόμο της προσφυγιάς.
Εγκαταστάθηκε στο Μικρό Δέρκειο, όπου εφημέρευσε. Κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής, οι Βούλγαροι του απαγόρευσαν να ιερουργεί[4]. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1943, τον συνέλαβαν με τὴν κατηγορία ότι ήταν κατάσκοπος της Ελλάδος και ύστερα από κακοποιήσεις τον καταδίκασαν σε δεκαετή ειρκτή[5]. Αποφυλακίστηκε μετά την αναχώρηση των κατακτητών.
Επειδή έλεγχε τους συμμορίτες που έμπαιναν στο χωριό και ερχόταν σε επαφή και με τους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού[6], οι συμμορίτες αποφάσισαν να τον εξοντώσουν[7]. Το πρωί της 17ης Απριλίου 1948, ενώ πήγαινε στην εκκλησία για να λειτουργήσει, τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν[8]. Λίγο μετά, φόνευσαν και τις δύο κόρες του[9] και πυρπόλησαν την οικία του[10].
Φωτογραφίες
Βιβλιογραφία
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 294.
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 445 - 446.
Παραπομπές
- ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ 445.
- ↑ ο. π.
- ↑ ο. π.
- ↑ ο. π., σελ. 446.
- ↑ ο. π.
- ↑ ο. π.
- ↑ ο. π.
- ↑ ο. π.
- ↑ (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 294.
- ↑ ο. π.
Κάθε αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου θα πρέπει να αναφέρει ως πηγή την ιστοσελίδα «Ιερομάρτυρες» καθώς επίσης και την συγγραφέα του Ευαγγελία Κ. Λάππα.
