Δημήτριος Νικολαΐδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
('''Νικολαΐδης Δημήτριος''' (1873 - † 04 Νοεμβρίου 1944). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στο Λαοδικινό Κιλκισίου, στην Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου.) |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 20: | Γραμμή 20: | ||
Το 1921 οι Τούρκοι τον καταδίκασαν σὲ θάνατο, γιατί είχε αγωνιστεί για την ανεξαρτησία του Πόντου<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 379.</ref>. Τελικά, τον εξόρισαν με τὴν οικογένειά του στις Μάρες<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, όπου τον βρήκε η Μικρασιατική καταστροφή. Ύστερα, ήλθε στο Χαλέπι της Συρίας, όπου εργάσθηκε ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Προξενείου Βηρυττού για τὴν αποστολή των προσφύγων στην Ελλάδα. Τελευταίος από τους πρόσφυγες έφυγε ο π. Δημήτριος. | Το 1921 οι Τούρκοι τον καταδίκασαν σὲ θάνατο, γιατί είχε αγωνιστεί για την ανεξαρτησία του Πόντου<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 379.</ref>. Τελικά, τον εξόρισαν με τὴν οικογένειά του στις Μάρες<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, όπου τον βρήκε η Μικρασιατική καταστροφή. Ύστερα, ήλθε στο Χαλέπι της Συρίας, όπου εργάσθηκε ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Προξενείου Βηρυττού για τὴν αποστολή των προσφύγων στην Ελλάδα. Τελευταίος από τους πρόσφυγες έφυγε ο π. Δημήτριος. | ||
Το 1932, ήλθε στην Θεσσαλονίκη και ύστερα στο Λαοδικινό του Κιλκίς, όπου και έγινε εφημέριος. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως στρατιωτικός Ιερέας<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στις 4 Νοεμβρίου 1944, τον συνέλαβαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι τον είχαν στοχοποιήσει από καιρό λόγω του αντικομμουνισμού του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και της εθνικής του δράσης<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Ύστερα από πολλά βασανιστήρια<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> τον σκότωσαν στην Κρηστώνα την επόμενη ημέρα. Το λείψανό του μαζί με 53 | Το 1932, ήλθε στην Θεσσαλονίκη και ύστερα στο Λαοδικινό του Κιλκίς, όπου και έγινε εφημέριος. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως στρατιωτικός Ιερέας<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στις 4 Νοεμβρίου 1944, τον συνέλαβαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι τον είχαν στοχοποιήσει από καιρό λόγω του αντικομμουνισμού του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και της εθνικής του δράσης<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Ύστερα από πολλά βασανιστήρια<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> τον σκότωσαν στην Κρηστώνα την επόμενη ημέρα. Το λείψανό του μαζί με 53 πολιτών και δύο ακόμα Ιερέων, το έριξαν σε βαθύ πηγάδι. Ύστερα, οι [[:Κατηγορία:Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Λ.Α.Σ.)|Ελασίτες]] συνέλαβαν τον γιο του, τον οποίο και σκότωσαν στα Κρούσια<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. | ||
==Φωτογραφίες == | ==Φωτογραφίες == | ||
| Γραμμή 45: | Γραμμή 45: | ||
----------------------------- | ----------------------------- | ||
''Κάθε αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου θα πρέπει να αναφέρει ως πηγή της αναδημοσίευσης, την ιστοσελίδα '''«Ιερομάρτυρες»''', καθώς επίσης και την αρθρογράφο - συγγραφέα του άρθρου, '''[https://evaggelialappa.gr/resume Ευαγγελία Κ. Λάππα]'''.'' | |||
Τελευταία αναθεώρηση της 22:20, 3 Νοεμβρίου 2024
Δημήτριος Νικολαΐδης | |
|---|---|
 | |
| α/α | 100224 |
| Επώνυμο | Νικολαΐδης |
| Όνομα | Δημήτριος |
| Τόπος καταγωγής | Πόντος |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1873 |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου |
| Τόπος θυσίας | Κρηστώνα Κιλκισίου |
| Ημερομηνία θυσίας | 04 Νοεμβρίου 1944 |
Νικολαΐδης Δημήτριος (1873 - † 04 Νοεμβρίου 1944). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος, στο Λαοδικινό Κιλκισίου, στην Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου.
Βιογραφικό
Ο π. Δημήτριος Νικολαΐδης γεννήθηκε στον Πόντο το 1876. Το 1903, χειροτονήθηκε Ιερέας.
Το 1921 οι Τούρκοι τον καταδίκασαν σὲ θάνατο, γιατί είχε αγωνιστεί για την ανεξαρτησία του Πόντου[1]. Τελικά, τον εξόρισαν με τὴν οικογένειά του στις Μάρες[2], όπου τον βρήκε η Μικρασιατική καταστροφή. Ύστερα, ήλθε στο Χαλέπι της Συρίας, όπου εργάσθηκε ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Προξενείου Βηρυττού για τὴν αποστολή των προσφύγων στην Ελλάδα. Τελευταίος από τους πρόσφυγες έφυγε ο π. Δημήτριος.
Το 1932, ήλθε στην Θεσσαλονίκη και ύστερα στο Λαοδικινό του Κιλκίς, όπου και έγινε εφημέριος. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως στρατιωτικός Ιερέας[3]. Στις 4 Νοεμβρίου 1944, τον συνέλαβαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι τον είχαν στοχοποιήσει από καιρό λόγω του αντικομμουνισμού του[4] και της εθνικής του δράσης[5]. Ύστερα από πολλά βασανιστήρια[6] τον σκότωσαν στην Κρηστώνα την επόμενη ημέρα. Το λείψανό του μαζί με 53 πολιτών και δύο ακόμα Ιερέων, το έριξαν σε βαθύ πηγάδι. Ύστερα, οι Ελασίτες συνέλαβαν τον γιο του, τον οποίο και σκότωσαν στα Κρούσια[7].
Φωτογραφίες
Δημήτριος Νικολαΐδης
(Πηγή: (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 524.)
Βιβλιογραφία
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 524.
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 378 – 379.
Παραπομπές
Κάθε αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου θα πρέπει να αναφέρει ως πηγή της αναδημοσίευσης, την ιστοσελίδα «Ιερομάρτυρες», καθώς επίσης και την αρθρογράφο - συγγραφέα του άρθρου, Ευαγγελία Κ. Λάππα.
