Αρχική σελίδα

Ἡ ἱστοσελίδα αὐτὴ εἶναι ἀφιερωμένη σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς ποὺ μαρτύρησαν καὶ ἐκτελέσθηκαν, ἀπὸ τὴν Κομμουνιστικὴ λαίλαπα, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία καὶ γιὰ τῆς Πατρίδος τὴν Τιμὴ, ἐν Ἑλλάδι.

Πιστοί Ἄχρι Θανάτου

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία στεφανώθηκε τοὺς τελευταίους καιροὺς γιὰ μιὰν ἀκόμη φορά μὲ τὸν φωτοστέφανο τοῦ μαρτυρίου. Μεγάλος ἀριθμὸς λειτουργοί της, ἀκολουθῶντας τὴ μακρὰ Παράδοσι τοῦ ἑλληνικοῦ κλήρου, νὰ εἶναι πάντα πρόμαχος στὶς ἐπάλξεις τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐλευθερίας, ἔλαβαν μέρος στοὺς τελευταίους ἐθνικοὺς ἀγῶνας ἀπὸ τὸ ἔνδοξο Σαράντα κι ἐδῶ. Ἡ στάσις τους αὐτὴ τοὺς ἔκαμε στόχο τῶν Ἀρχῶν Κατοχῆς κι ὕστερα τῶν κομμουνιστοσυμμοριτῶν. Ἡ συνέπεια ἦταν νὰ ὑποστοῦν σκληρὰ βασανιστήρια καὶ τέλος τὸ μαρτυρικό θάνατο. Ἀπὸ τοὺς ἐθνομάρτυρας αὐτοὺς κληρικοὺς πολλοὶ ἦσαν μεγάλες μορφές. Τοὺς στόλιζαν πολλὲς χριστιανικὲς ἀρετὲς κι εἶχαν βαθειὰ συναίσθησι τοῦ καθήκοντός τους πρὸς τὴν πατρίδα. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦσαν ἁπλοῖ, συνηθισμένοι «παπάδες». Ἀλλὰ καὶ οἱ πρῶτοι καὶ οἱ δεύτεροι μέσα στὴν τρομοκρατία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης βρῆκαν τὴ δύναμι ν᾿ ἀντιτάξουν σὲ ξένους καὶ ξενοκινήτους τὸ ἡρωϊκὸν «ὄχι». Εἶναι δίκαιο, νὰ ἐπισύρη τὸ παλληκαρίσιο θάρρος τους αὐτὸ τὸν ἀνυπόκριτο θαυμασμό μας.

Ἐκεῖνο ποὺ ζητοῦσαν οἱ κατακτηταὶ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς μας ἦταν ἡ ἀποχὴ ἀπὸ κάθε ἐνέργεια ἐθνικῆς φύσεως. Οἱ κομμουνισταὶ πάλι μὲ τὴ σειρά τους ζητοῦσαν μιὰ συγκατάνευσιν ἢ ἔστω μιὰ ἀνεκτικὴ σιωπὴ ἀπέναντι στὰ σκοτεινα τους ἔργα. Ἄν ἔστεργαν οἱ "Ελληνες ἱερεῖς νὰ κρατήσουν κλεισμένα τὰ χείλη τους, ἦταν βεβαία ἡ σωτηρία τῆς ζωῆς τους. Μὰ αὐτοὶ ἔβλεπαν τὶς συνέπειες ποὺ θὰ εἶχε ἡ τέτοια στάσι τους: τὸ ποίμνιο βυθισμένο στὴν ἀποθάρρυνσι και το δράκων ὁ πυρρός, ὁ μέγας» νὰ ἔχη μπηγμένα τ' ἀπαίσια δόντια του στὸ σῶμα τῆς πατρίδος. Ἄφηναν τὴ σκέψι τους νὰ πάη καὶ πιὸ μακρυά: Σὲ τί θέσι θὰ βρισκόμαστε ἐμεῖς ποὺ σήμερα ἐλεύθερα ἀναπνέομε, «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐ σμέν», χωρὶς ἴσως νὰ θυμούμαστε ὅσο πρέπει ἐκείνους, ποὺ δέχθηκαν πρόθυμα νὰ θυσιασθοῦν χάριν τῆς δικῆς μας ἐλευθερίας.

Οἱ τίμιοι αὐτοὶ καὶ πιστοὶ ποιμένες «πληροφόρησαν» μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὴ διακονία τους πάνω στὴν ἔπαλξι, στὴν ὁποίαν τοὺς εἶχε τοποθετήσει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἐθεώρησαν καθῆκον τους νὰ τηρήσουν τὴν Κυριακὴ ἐντολή: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάν. 10, 11). Ἔμειναν κοντὰ στὰ πρόβατά τους, ἐνῶ μποροῦσαν μὲ τὴ φυγὴ νὰ σωθοῦν. Κι ὄχι μόνο δὲν ἔφυγαν, ἀλλὰ καὶ δὲν σώπασαν. Ἔκαμαν ἔλεγχο, ὅπως ἤθελε ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου: «Μὴ συγκοινωνῆτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε» (Εφεσ. 5, 11). Ἀντιστάθηκαν ἀλύγιστα στὸν πονηρό, ὅπως συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος: «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ᾽ ὑμῶν» (Ἰακώβ. 4, 7). Ἡ στάσις τους ἦταν ὑποδειγματική. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στὰ πεπραγμένα τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους 1949 ἀναγνωρίζει τὴν προσφορὰ τῶν Ἑλλήνων ἱερέων στὸ βωμὸ τοῦ καθήκοντος μὲ τὰ ἑξῆς: «Μόνοι εὑρεθέντες δὲν ἐκλονίσθησαν οὔτε ἐν τῇ χριστιανικῇ αὐτῶν πίστει, οὔτε ἐν τῇ βαθείᾳ συναισθήσει τοῦ πρὸς τὴν ἀγωνιζομένην πατρίδα καθήκοντος, οὐδὲ προετίμησαν τὸ ἐπαισχύντως ζῆν τοῦ ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας θανάτου, ἀλλ᾽ ἀκολουθοῦντες τὸ ἀνυπέρβλητον πα ράδειγμα τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, καὶ τῶν ἄλλων κληρικῶν μαρτύρων, ἔπεσαν ὡς γνήσιοι χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες, ἵνα διὰ τῆς θυσίας αὐτῶν παραμείνῃ ἀλώβητος ἡ αἰωνόβιος ἐθνικὴ δρῦς».

«Πιστοὶ ἄχρι θανάτου» στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα πέρασαν κυριολεκτικά «διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος»· κατακρεουργήθηκαν καὶ διεμελίσθηκαν, ἔμειναν ἡμέρες μετέωροι στὴν ἀγχόνη· ἄλλους τοὺς ἔθαψαν ζωντανοὺς ἢ τοὺς ἔρριξαν στὴ φωτιά, τοὺς κρήμνισαν σὲ χαράδρες καὶ βάραθρα, τοὺς ἔρριξαν στὴ θάλασσα, τοὺς ἄρπαξαν στὰ βουνὰ καὶ πῆγαν μ' ἄγνωστο σὲ μᾶς θάνατο· ἄλλους ἐλιθοβόλησαν ἢ τοὺς ἔσφαξαν, ἀφοῦ τοὺς ἐβασάνισαν βάρβαρα· λίγοι τέλος σκοτώθηκαν σὲ μάχες πρὸς τοὺς συμμορίτας. «Εβάστασαν τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς σώμασιν αὐτῶν». «Έσπειραν ἐν δάκρυσι» γιὰ νὰ θερίσωμε ἐμεῖς «ἐν ἀγαλλιάσει».

Τὸ θάρρος καὶ ἡ ὑπομονὴ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἦσαν καταπληκτικά. Καὶ γίνονται πράγματι ἀξιοθαύμαστα, ὅταν σκεφθοῦμε ὅτι στὴν πλειοψηφία ἔχομε νὰ κάμωμε μὲ ψυχὲς ἁπλὲς καὶ ταπεινές. Μὰ τὰ «μωρὰ κι ἐξουθενωμένα» διάλεξε ὁ Θεὸς καὶ γι' αὐτὸ μπόρεσαν νὰ «καταισχύνουν τοὺς ἰσχυρούς». Ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὸ οἱ πιὸ πολλοὶ ἱερεῖς ἦσαν κατάφορτοι ἀπὸ ὑποχρεώσεις οἰκογενειακές. Ἡ ἀγάπη ὅμως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδος τοὺς κέρδισε ὁλόκληρους. «Μὲ τὴν ὁλοκληρωτική συμμετοχὴ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τους εἰς τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα ἔσωσαν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὸ Ἔθνος μας... Τὰ λευκάζοντα ὀστᾶ των θὰ ἠδύναντο ν᾿ ἀποτελέσουν πυραμίδα ὁλόκληρον… τὴν πυραμίδα τῆς ἐλευθερίας».

Ἡ αἱματηρὴ ὅμως θυσία τῶν Ἑλλήνων κληρικῶν, ποὺ συνετέλεσε τόσο πολὺ στὴ διαφύλαξι τῶν ἐθνικῶν μας πνευματικῶν θησαυρῶν, δὲν εἶναι ὅσο θὰ ἔπρεπε γνωστὴ στοὺς πολλούς.

...

"Όπως εἶπε ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων πρὸς τὴν Δ. Ι. Σύνοδο μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς εἰσόδου της στὴν 100ὴ συνοδικὴ περίοδο, αὐτοὶ ἔδωσαν τὴν ἀφορμὴ νὰ διαπιστωθῆ, ὅτι «οὐδὲ τὴν ἐν τῷ μαρτυρίῳ παράδοσιν αὐτῆς ἐλησμόνησεν ἢ ἐγκατέλειψεν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πίπτουσα καὶ θυσιαζομένη ὑπὸ τὰ βέλη τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος καὶ πιστεύουσα ὅτι διὰ τῆς τοιαύτης πτώσεως μετέβαινεν «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους

ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΑΙΩΝΙΑ

Πηγή: Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ έκδοση (Α΄ έκδοση: 1959), σελ. 13-17.