Γεώργιος Ντόβας (1): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
('''Ντόβας Γεώργιος''' (1888 - † 12 Απριλίου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου, στην Σπηλιά Λαρίσης, στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος.) |
('''Ντόβας Γεώργιος''' (1888 - † 12 Απριλίου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου, στην Σπηλιά Λαρίσης, στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος.) |
||
| Γραμμή 24: | Γραμμή 24: | ||
Μετά την Μικρασιατική καταστροφὴ τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Δούσικο Τρικάλων για δώδεκα χρόνια. Ύστερα, υπηρέτησε διαδοχικά στα χωριά Κλεινοβό, Γλαύκη, Ελάτεια και τελικά Σπηλιά Κισσάβου, στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου. Εκεί ανέπτυξε μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα, στην οποία συνέβαλε και το γεγονός ότι είχε μεγάλη περιουσία που πήρε προίκα από την πρεσβυτέρα. Στον ελεύθερό του χρόνο, συχνά έγραφε ποιήματα πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου, ή διάβαζε βιβλία από την βιβλιοθήκη του, που, αργότερα, καταστράφηκε από τους συμμορίτες. | Μετά την Μικρασιατική καταστροφὴ τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Δούσικο Τρικάλων για δώδεκα χρόνια. Ύστερα, υπηρέτησε διαδοχικά στα χωριά Κλεινοβό, Γλαύκη, Ελάτεια και τελικά Σπηλιά Κισσάβου, στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου. Εκεί ανέπτυξε μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα, στην οποία συνέβαλε και το γεγονός ότι είχε μεγάλη περιουσία που πήρε προίκα από την πρεσβυτέρα. Στον ελεύθερό του χρόνο, συχνά έγραφε ποιήματα πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου, ή διάβαζε βιβλία από την βιβλιοθήκη του, που, αργότερα, καταστράφηκε από τους συμμορίτες. | ||
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, με προσπάθειά του πρόλαβε τὴν πυρπόλησι από τους Ιταλους των χωριών Ελάτεια και Σπηλιά<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 186.</ref>. Παράλληλα, ο σύζυγος της κόρης του ως αξιωματικός στον [[:Κατηγορία:Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.)|Ε.Δ.Ε.Σ.]]<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Γι αυτόν τον λόγο, στις 15 Φεβρουαρίου 1943, οι [[:Κατηγορία:Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Α. | Κατά την διάρκεια της Κατοχής, με προσπάθειά του πρόλαβε τὴν πυρπόλησι από τους Ιταλους των χωριών Ελάτεια και Σπηλιά<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 186.</ref>. Παράλληλα, ο σύζυγος της κόρης του ως αξιωματικός στον [[:Κατηγορία:Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.)|Ε.Δ.Ε.Σ.]]<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Γι αυτόν τον λόγο, στις 15 Φεβρουαρίου 1943, οι [[:Κατηγορία:Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Λ.Α.Σ.)|Ελασίτες]] συνέλαβαν τον π. Γεώργιο μαζί με τον γιο του με την κατηγορία ότι ήταν πράκτωρ του [[:Κατηγορία:Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.)|Ε.Δ.Ε.Σ.]]<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Σε τέσσερις ημέρες, όμως, τους άφησαν ελεύθερους<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, λόγω της συμφωνίας του [[:Κατηγορία:Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ.)|Ε.Λ.Α.Σ.]] με τον Ζέρβα<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. | ||
Το 1944, μόλις συγκροτήθηκε ο Εθνικός Στρατός, ο γιος του π. Γεωργίου κατετάγη εθελοντής εκεί<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Το 1947, υπηρετούσε σε μονάδα με έδρα τον Βόλο. Τότε, οι κομμουνιστές συκοφάντησαν τον π. Γεώργιο ότι δήθεν έδινε με τον ασύρματο πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό, μέσω του γιου του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']], σελ. 187.</ref>. Στις 12 Απριλίου 1947, Μεγάλη Πέμπτη, τον συνέλαβαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τον οδήγησαν στο χωριό Κίσσαβο, όπου τον βασάνισαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στο τέλος τον φόνευσαν με κουτί από κονσέρβα<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τον κομμάτιασαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με ομολογία αιχμαλώτου συμμορίτη, ο π. Γεώργιος την ώρα που πέθαινε, ψιθύριζε μια προσευχή<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, που ο ίδιος είχε συνθέσει<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να μην εκδικηθεί ο γιος του τον θάνατό του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. | Το 1944, μόλις συγκροτήθηκε ο Εθνικός Στρατός, ο γιος του π. Γεωργίου κατετάγη εθελοντής εκεί<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Το 1947, υπηρετούσε σε μονάδα με έδρα τον Βόλο. Τότε, οι κομμουνιστές συκοφάντησαν τον π. Γεώργιο ότι δήθεν έδινε με τον ασύρματο πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό, μέσω του γιου του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']], σελ. 187.</ref>. Στις 12 Απριλίου 1947, Μεγάλη Πέμπτη, τον συνέλαβαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τον οδήγησαν στο χωριό Κίσσαβο, όπου τον βασάνισαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στο τέλος τον φόνευσαν με κουτί από κονσέρβα<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τον κομμάτιασαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με ομολογία αιχμαλώτου συμμορίτη, ο π. Γεώργιος την ώρα που πέθαινε, ψιθύριζε μια προσευχή<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, που ο ίδιος είχε συνθέσει<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να μην εκδικηθεί ο γιος του τον θάνατό του<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. | ||
Αναθεώρηση της 14:34, 26 Ιουνίου 2024
Γεώργιος Ντόβας (1) | |
|---|---|
| α/α | 100001 |
| Επώνυμο | Ντόβας |
| Όνομα | Γεώργιος |
| Πόλη καταγωγής | Ροπωτό |
| Νομός καταγωγής | Τρικάλων |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1888 |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Ιερός Ναός | Ιερός Ναός Γεννήσεως της Θεοτόκου, Σπηλιά Λαρίσης |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Πλαταμώνος |
| Τόπος θυσίας | Κίσσαβο Λαρίσης |
| Ημερομηνία θυσίας | 12 Απριλίου 1947 |
| Εφονεύθη από την οργάνωση | Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ.) |
Ντόβας Γεώργιος (1888 - † 12 Απριλίου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου, στην Σπηλιά Λαρίσης, στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος.
Βιογραφικό
Ο π. Γεώργιος Ντόβας γεννήθηκε στο Ροπωτό Τρικάλων το 1888. Ο πατέρας του ήταν Ιερέας και οπλαρχηγος πριν το 1881 και συνέβαλε στην απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Ο π. Γεώργιος τελείωσε το Σχολαρχεῖο Μουζακίου και δύο χρόνια φοίτησε σε Ανωτέρα Εκκλησιαστικὴ Σχολή. Νυμφεύθηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, δύο γιους και δύο κόρες, τα οποία απεκατέστησε.
Συμμετείχε στην Μικρασιατική Εκστρατεία και τραυματίσθηκε ἑπτὰ φορές. Παράλληλα, χειροτονήθηκε διάκονος και ύστερα Ιερέας του συντάγματός του. Προβιβάστηκε στο βαθμό του ανθυπασπιστού επ᾿ ανδραγαθία. Μετά από επτά έτη υπηρεσίας, του πρότειναν να μονιμοποιηθεί, αλλά εκείνος δεν εδέχθη.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφὴ τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Δούσικο Τρικάλων για δώδεκα χρόνια. Ύστερα, υπηρέτησε διαδοχικά στα χωριά Κλεινοβό, Γλαύκη, Ελάτεια και τελικά Σπηλιά Κισσάβου, στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου. Εκεί ανέπτυξε μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα, στην οποία συνέβαλε και το γεγονός ότι είχε μεγάλη περιουσία που πήρε προίκα από την πρεσβυτέρα. Στον ελεύθερό του χρόνο, συχνά έγραφε ποιήματα πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου, ή διάβαζε βιβλία από την βιβλιοθήκη του, που, αργότερα, καταστράφηκε από τους συμμορίτες.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, με προσπάθειά του πρόλαβε τὴν πυρπόλησι από τους Ιταλους των χωριών Ελάτεια και Σπηλιά[1]. Παράλληλα, ο σύζυγος της κόρης του ως αξιωματικός στον Ε.Δ.Ε.Σ.[2]. Γι αυτόν τον λόγο, στις 15 Φεβρουαρίου 1943, οι Ελασίτες συνέλαβαν τον π. Γεώργιο μαζί με τον γιο του με την κατηγορία ότι ήταν πράκτωρ του Ε.Δ.Ε.Σ.[3]. Σε τέσσερις ημέρες, όμως, τους άφησαν ελεύθερους[4], λόγω της συμφωνίας του Ε.Λ.Α.Σ. με τον Ζέρβα[5].
Το 1944, μόλις συγκροτήθηκε ο Εθνικός Στρατός, ο γιος του π. Γεωργίου κατετάγη εθελοντής εκεί[6]. Το 1947, υπηρετούσε σε μονάδα με έδρα τον Βόλο. Τότε, οι κομμουνιστές συκοφάντησαν τον π. Γεώργιο ότι δήθεν έδινε με τον ασύρματο πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό, μέσω του γιου του[7]. Στις 12 Απριλίου 1947, Μεγάλη Πέμπτη, τον συνέλαβαν[8] και τον οδήγησαν στο χωριό Κίσσαβο, όπου τον βασάνισαν[9]. Στο τέλος τον φόνευσαν με κουτί από κονσέρβα[10] και τον κομμάτιασαν[11]. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με ομολογία αιχμαλώτου συμμορίτη, ο π. Γεώργιος την ώρα που πέθαινε, ψιθύριζε μια προσευχή[12], που ο ίδιος είχε συνθέσει[13] και ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να μην εκδικηθεί ο γιος του τον θάνατό του[14].
Τρεις μέρες έμενε εκεί άταφος και αγνώριστος καθώς, όταν ήλθε ο γιός του εκεί, δυσκολεύτηκε πολύ να τον αναγνωρίσει.
Φωτογραφίες
Βιβλιογραφία
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 321.
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 185 - 187.
Παραπομπές
