Γεώργιος Ντόβας (1): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
(Καμία διαφορά)
|
Αναθεώρηση της 18:10, 16 Ιουνίου 2024
Γεώργιος Ντόβας (1) | |
|---|---|
 | |
| α/α | 100001 |
| Επώνυμο | Ντόβας |
| Όνομα | Γεώργιος |
| Πόλη καταγωγής | Ροπωτό |
| Νομός καταγωγής | Τρικάλων |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1888 |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Ιερός Ναός | Ιερός Ναός Γεννήσεως της Θεοτόκου, Σπηλιά Λαρίσης |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Πλαταμώνος |
| Τόπος θυσίας | Κίσσαβο Λαρίσης |
| Ημερομηνία θυσίας | 12 Απριλίου 1947 |
| Εφονεύθη από την οργάνωση | Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (Ε.Λ.Α.Σ.) |
Ντόβας Γεώργιος (1888 - † 12 Απριλίου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου (Σπηλιά Λαρίσης) στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος.
Βιογραφικό
Ο π. Γεώργιος Ντόβας γεννήθηκε στο Ροπωτό Τρικάλων το 1888. Ο πατέρας του ήταν Ιερέας καὶ οπλαρχηγὸς πριν το 1881 και συνέβαλε στην απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Ο π. Γεώργιος τελείωσε τὸ Σχολαρχεῖο Μουζακίου καὶ δύο χρόνια φοίτησε σε Ανωτέρα Εκκλησιαστικὴ Σχολή. Νυμφεύθηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, δύο γιους καὶ δύο κόρες, τα οποία απεκατέστησε.
Συμμετείχε στην Μικρασιατική Εκστρατεία και τραυματίσθηκε ἑπτὰ φορές. Παράλληλα, χειροτονήθηκε διάκονος και ύστερα Ιερέας του συντάγματός του. Προβιβάστηκε στο βαθμό του ανθυπασπιστού επ᾿ ανδραγαθία. Μετά από επτά έτη υπηρεσίας, του πρότειναν να μονιμοποιηθεί, αλλά εκείνος δεν εδέχθη.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφὴ τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Δούσικο Τρικάλων για δώδεκα χρόνια. Ύστερα, υπηρέτησε διαδοχικά στα χωριά Κλεινοβό, Γλαύκη, Ελάτεια και τελικά Σπηλιά Κισσάβου, στον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου. Εκεί ανέπτυξε μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα, στην οποία συνέβαλε και το γεγονός ότι είχε μεγάλη περιουσία που πήρε προίκα από την πρεσβυτέρα. Στον ελεύθερό του χρόνο, συχνά έγραφε ποιήματα πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου, ή διάβαζε βιβλία από την βιβλιοθήκη του, που, αργότερα, καταστράφηκε από τους συμμορίτες.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής, με προσπάθειά του πρόλαβε τὴν πυρπόλησι από τους Ιταλοὺς των χωριών Ελάτεια και Σπηλιά[1]. Παράλληλα, ο σύζυγος της κόρης του ως αξιωματικός στον Ε.Δ.Ε.Σ.[2]. Γι αυτόν τον λόγο, στις 15 Φεβρουαρίου 1943, οι Ελασίτες συνέλαβαν τον π. Γεώργιο μαζί με τον γιο του με την κατηγορία ότι ήταν πράκτωρ του Ε.Δ.Ε.Σ.[3]. Σε τέσσερις ημέρες, όμως, τους άφησαν ελεύθερους[4], λόγω της συμφωνίας του Ε.Λ.Α.Σ. με τον Ζέρβα[5].
Το 1944, μόλις συγκροτήθηκε ο Εθνικός Στρατός, ο γιος του π. Γεωργίου κατετάγη εθελοντής εκεί[6]. Το 1947, υπηρετούσε σε μονάδα με έδρα τον Βόλο. Τότε, οι κομμουνιστές συκοφάντησαν τον π. Γεώργιο ότι δήθεν έδινε με τον ασύρματο πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό, μέσω του γιου του[7]. Στις 12 Απριλίου 1947, Μεγάλη Πέμπτη, τον συνέλαβαν[8] και τον οδήγησαν στο χωριό Κίσσαβο, όπου τον βασάνισαν[9]. Στο τέλος τον φόνευσαν με κουτί από κονσέρβα[10] και τον κομμάτιασαν[11]. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με ομολογία αιχμαλώτου συμμορίτη, ο π. Γεώργιος την ώρα που πέθαινε, ψιθύριζε μια προσευχή[12], που ο ίδιος είχε συνθέσει[13] και ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να μην εκδικηθεί ο γιος του τον θάνατό του[14].
Τρεις μέρες έμενε εκεί άταφος και αγνώριστος καθώς, όταν ήλθε ο γιός του εκεί, δυσκολεύτηκε πολύ να τον αναγνωρίσει.
Φωτογραφίες
Γεώργιος Ντόβας
((Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 514.
- )
Βιβλιογραφία
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 185 - 187.
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 321.
Παραπομπές
