Αθανάσιος Πιάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από Ιερομάρτυρες
Αθανάσιος Πιάς
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 35: Γραμμή 35:
Στις 11 Μαΐου 1947, μια ομάδα συμμοριτών εισήλθαν στο χωριό και πρόσταξαν συγκέντρωση των χωριανών στην πλατεία<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Πήραν ομήρους τον π. Αθανάσιο και μερικούς Ελατοβρυσιώτες<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τους έκλεισαν στο κοινοτικό γραφείο<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Την άλλη μέρα οἱ συμμορίτες πήραν τους κρατουμένους και έφυγαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Μάλιστα, πριν βγουν από το χωριό, ο π. Αθανάσιος στράφηκε προς το πλήθος, που παρακολουθούσε και τους είπε: «Αγαπητοί μου συγχωριανοί, μην σας τρομάζει το ότι μερικοὶ από μας θα οδηγηθούν στὸ μαρτύριο. Μείνετε πιστοί στα χριστιανικά και εθνικὰ ιδεώδη. Η νίκη θα είναι μαζί μας»<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']], σελ. 63.</ref>. Οι συμμορίτες τον έσπρωξαν και τον έβγαλαν μαζί με τους άλλους έξω από το χωριό<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στον δρόμο ο π. Αθανάσιος προσευχόταν σιωπηλά<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>.
Στις 11 Μαΐου 1947, μια ομάδα συμμοριτών εισήλθαν στο χωριό και πρόσταξαν συγκέντρωση των χωριανών στην πλατεία<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Πήραν ομήρους τον π. Αθανάσιο και μερικούς Ελατοβρυσιώτες<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και τους έκλεισαν στο κοινοτικό γραφείο<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Την άλλη μέρα οἱ συμμορίτες πήραν τους κρατουμένους και έφυγαν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Μάλιστα, πριν βγουν από το χωριό, ο π. Αθανάσιος στράφηκε προς το πλήθος, που παρακολουθούσε και τους είπε: «Αγαπητοί μου συγχωριανοί, μην σας τρομάζει το ότι μερικοὶ από μας θα οδηγηθούν στὸ μαρτύριο. Μείνετε πιστοί στα χριστιανικά και εθνικὰ ιδεώδη. Η νίκη θα είναι μαζί μας»<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']], σελ. 63.</ref>. Οι συμμορίτες τον έσπρωξαν και τον έβγαλαν μαζί με τους άλλους έξω από το χωριό<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Στον δρόμο ο π. Αθανάσιος προσευχόταν σιωπηλά<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>.


Σε λίγη ώρα έφθασαν στο δάσος των Κρυονεριών, όπου στην θέση «Λάλκα», οι συμμορίτες έδεσαν τον π. Αθανάσιο σε ένα έλατο<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και ένας από αυτούς, με ενθαρρύνσεις των άλλων<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, τον λόγχισε διαδοχικά στην αριστερή<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και στην δεξιά ωμοπλάτη<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, στην κοιλιά<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και στο κεφάλι<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Με τον τελευταίο λογχισμό, ο π. Αθανάσιος απεβίωσε<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, σιγοψιθυρίζοντας «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα.»<ref>Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 12.</ref>. Η πρεσβυτέρα του τον αναζήτησε για πολλές ημέρες<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63.</ref>, ώσπου βρήκε το λείψανό του με ένα σχοινί στο λαιμό κάτω από κλάδια και πέτρες, στις 20 Μαΐου 1947<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>.
Σε λίγη ώρα έφθασαν στο δάσος των Κρυονεριών, όπου στην θέση «Λάλκα», οι συμμορίτες έδεσαν τον π. Αθανάσιο σε ένα έλατο<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και ένας από αυτούς, με ενθαρρύνσεις των άλλων<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, τον λόγχισε διαδοχικά στην αριστερή<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και στην δεξιά ωμοπλάτη<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, στην κοιλιά<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref> και στο κεφάλι<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Με τον τελευταίο λογχισμό, ο π. Αθανάσιος απεβίωσε<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, σιγοψιθυρίζοντας «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα.»<ref>Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 12.</ref>. Η πρεσβυτέρα του τον αναζήτησε για πολλές ημέρες<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63.</ref>, ώσπου βρήκε το λείψανό του με ένα σχοινί στο λαιμό κάτω από κλαδιά και πέτρες, στις 20 Μαΐου 1947<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>.


Έπειτα, ετέθη το λείψανο του π. Αθανασίου στην Εκκλησία<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, όπου οι ενορίτες του εισήλθαν αθρόοι για να τον αποχαιρετήσουν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Διεπίστωσαν, όμως, ότι το λείψανό του ήταν άφθαρτο, καθώς δεν είχε την μυρωδιά της αποσυνθεμένης σάρκας<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']] βλ. και Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 67, 72, 75.</ref>, ούτε είχε πρησθεί<ref>([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67, 71.</ref> ή αλλοιωθεί<ref>[[Βιβλίο:Β013|''ο. π.'']], σελ. 72.</ref> και επιπλέον ευωδίαζε<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63. Βλ. και ([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67 – 83. Επίσης μαρτυρείται ότι ο τόπος του μαρτυρίου του ευωδίαζε, ενώ το κλωνάρι του ελάτου, όπου τον είχαν κρεμάσει, ήταν εντελώς ξερό. Βλ. ([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 73.</ref>.
Έπειτα, ετέθη το λείψανο του π. Αθανασίου στην Εκκλησία<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>, όπου οι ενορίτες του εισήλθαν αθρόοι για να τον αποχαιρετήσουν<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']]</ref>. Διεπίστωσαν, όμως, ότι το λείψανό του ήταν άφθαρτο, καθώς δεν είχε την μυρωδιά της αποσυνθεμένης σάρκας<ref>[[Βιβλίο:Β005|''ο. π.'']] βλ. και Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 67, 72, 75.</ref>, ούτε είχε πρησθεί<ref>([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67, 71.</ref> ή αλλοιωθεί<ref>[[Βιβλίο:Β013|''ο. π.'']], σελ. 72.</ref> και επιπλέον ευωδίαζε<ref>([[Βιβλίο:Β005|Β005]]) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, ''Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949'', Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63. Βλ. και ([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67 – 83. Επίσης μαρτυρείται ότι ο τόπος του μαρτυρίου του ευωδίαζε, ενώ το κλωνάρι του ελάτου, όπου τον είχαν κρεμάσει, ήταν εντελώς ξερό. Βλ. ([[Βιβλίο:Β013|Β013]]) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., ''Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947)'', Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 73.</ref>.

Αναθεώρηση της 14:34, 22 Ιουνίου 2024

Αθανάσιος Πιάς
Πίας-Αθανάσιος-01.jpg
α/α100254
ΕπώνυμοΠιάς
ΌνομαΑθανάσιος
Πόλη καταγωγήςΕλατόβρυση
Νομός καταγωγήςΑιτωλοακαρνανίας
Ημερομηνία Γέννησεως1894
ΠατρώνυμοΓεώργιος Πιάς
ΜητέραΑικατερίνα Σπανού
ΣύζυγοςΠολυξένη Λιάρου
Εκκλησιαστικό ΑξίωμαΙερεύς, Εφημέριος
Εκκλησιαστική περιοχήΙερά Μητρόπολις Ναυπακτίας και Ευρυτανίας
Τόπος θυσίαςΛάλκα Αιτωλοακαρνανίας
Ημερομηνία θυσίας12 Μαΐου 1947



Πιάς Αθανάσιος (1894 - † 12 Μαΐου 1947). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος (Ελατόβρυση Αιτωλοακαρνανίας) στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπακτίας και Ευρυτανίας.

Βιογραφικό

Ο π. Αθανάσιος Πιάς γεννήθηκε στην Ελατόβρυση της Αιτωλοακαρνανίας το 1894. Ήταν το τελευταίο από τα οκτώ παιδιά του Γεωργίου Πια και της Αικατερίνας Σπανού. Τελείωσε το Σχολαρχείο και σε ηλικία δεκαοκτώ χρόνων κατετάγη εθελοντής στην Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε για τρία έτη. Υπηρετώντας στο 39ο Σύνταγμα Ευζώνων, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους[1], στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ανδραγάθησε και παρασημοφορήθηκε[2], καθώς και στην Μικρασιατική Εκστρατεία[3].

Μετά την αποστράτευσή του και αφού φοίτησε για δύο έτη στην Ιερατική Σχολή Αμφίσσης, υπηρέτησε ως ιεροψάλτης και νυμφεύθηκε την Πολυξένη Λιάρου, με την οποία απέκτησε οκτώ παιδιά από τα οποία επέζησαν τα τέσσερα.

Το 1934, χειροτονήθηκε Ιερεύς του χωριού Κάτω Βασιλική Ναυπακτίας. Ως εφημέριος επέτυχε την οικοδόμηση Ναού μέσα στο χωριό και συμφιλίωσε τους ενορίτες του, που είχαν χωριστεί σε δύο παρατάξεις. Το 1939, μετατέθηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας της γενέτειράς του, ύστερα από αίτημα των συγχωριανών του[4].

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, συμπαραστάθηκε ηθικά και υλικά στον Ελληνικό Στρατό[5]. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, καλλιεργούσε την μικρή έκταση της γης του, λόγω των αναγκών της οικογένειάς του και για να μπορεί να δίνει και σε άλλους. Στην Εκκλησία δεν παρέλειπε το κήρυγμα, τονώνοντας έτσι την χριστιανική Πίστη και το Ελληνικό φρόνημα των ενοριτών του[6]. Παράλληλα, ενετάχθη σε αντιστασιακή οργάνωση[7].

Το 1946, τοποθετήθηκε Αρχιερατικός Επίτροπος του τέως Δήμου Οφιονείας.

Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου, ο π. Αθανάσιος διέλυε τις πλεκτάνες της κομμουνιστικής προπαγάνδας[8], με το κήρυγμα[9], τον διάλογο[10] και το κατηχητικό[11]. Όταν οι συμμορίτες παρουσιάσθηκαν γύρω στην Ελατόβρυση, μερικοί χωριανοί ομοϊδεάτες τους, τους κατήγγειλαν την δράση του π. Αθανασίου [12], τον οποίο έπρεπε να εξοντώσουν[13]. Ο π. Αθανάσιος, όμως, έμαθε τα συμβάντα[14], αλλά παρέμεινε στο χωριό[15], παρά τον κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή του[16].

Στις 11 Μαΐου 1947, μια ομάδα συμμοριτών εισήλθαν στο χωριό και πρόσταξαν συγκέντρωση των χωριανών στην πλατεία[17]. Πήραν ομήρους τον π. Αθανάσιο και μερικούς Ελατοβρυσιώτες[18] και τους έκλεισαν στο κοινοτικό γραφείο[19]. Την άλλη μέρα οἱ συμμορίτες πήραν τους κρατουμένους και έφυγαν[20]. Μάλιστα, πριν βγουν από το χωριό, ο π. Αθανάσιος στράφηκε προς το πλήθος, που παρακολουθούσε και τους είπε: «Αγαπητοί μου συγχωριανοί, μην σας τρομάζει το ότι μερικοὶ από μας θα οδηγηθούν στὸ μαρτύριο. Μείνετε πιστοί στα χριστιανικά και εθνικὰ ιδεώδη. Η νίκη θα είναι μαζί μας»[21]. Οι συμμορίτες τον έσπρωξαν και τον έβγαλαν μαζί με τους άλλους έξω από το χωριό[22]. Στον δρόμο ο π. Αθανάσιος προσευχόταν σιωπηλά[23].

Σε λίγη ώρα έφθασαν στο δάσος των Κρυονεριών, όπου στην θέση «Λάλκα», οι συμμορίτες έδεσαν τον π. Αθανάσιο σε ένα έλατο[24] και ένας από αυτούς, με ενθαρρύνσεις των άλλων[25], τον λόγχισε διαδοχικά στην αριστερή[26] και στην δεξιά ωμοπλάτη[27], στην κοιλιά[28] και στο κεφάλι[29]. Με τον τελευταίο λογχισμό, ο π. Αθανάσιος απεβίωσε[30], σιγοψιθυρίζοντας «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα.»[31]. Η πρεσβυτέρα του τον αναζήτησε για πολλές ημέρες[32], ώσπου βρήκε το λείψανό του με ένα σχοινί στο λαιμό κάτω από κλαδιά και πέτρες, στις 20 Μαΐου 1947[33].

Έπειτα, ετέθη το λείψανο του π. Αθανασίου στην Εκκλησία[34], όπου οι ενορίτες του εισήλθαν αθρόοι για να τον αποχαιρετήσουν[35]. Διεπίστωσαν, όμως, ότι το λείψανό του ήταν άφθαρτο, καθώς δεν είχε την μυρωδιά της αποσυνθεμένης σάρκας[36], ούτε είχε πρησθεί[37] ή αλλοιωθεί[38] και επιπλέον ευωδίαζε[39].

Φωτογραφίες

  • Αθανάσιος Πιάς (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 108.)

    Αθανάσιος Πιάς
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 108.)

  • Ο παπα - Θανάσης Πιάς στην Κάτω Βασιλική το 1934 (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 108.)

    Ο παπα - Θανάσης Πιάς στην Κάτω Βασιλική το 1934
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 108.)

  • Ιερέας πλέον το 1935 ο Αθανάσιος Πιάς με την οικογένειά του: τη σύζυγο, τα τρία αγόρια και τα τρία κορίτσια του. (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 107.)

    Ιερέας πλέον το 1935 ο Αθανάσιος Πιάς με την οικογένειά του: τη σύζυγο, τα τρία αγόρια και τα τρία κορίτσια του.
    (Πηγή: (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 107.)


Βιβλιογραφία

  • (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ. 522.
  • (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 61 - 63.
  • (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 11 – 13, 67 – 83.


Παραπομπές

  1. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 13.
  2. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 61.
  3. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 13.
  4. ↑ ο. π., σελ. 12.
  5. ↑ ο. π.
  6. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 62.
  7. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 12.
  8. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 62.
  9. ↑ ο. π.
  10. ↑ ο. π.
  11. ↑ ο. π.
  12. ↑ ο. π.
  13. ↑ ο. π.
  14. ↑ ο. π.
  15. ↑ ο. π.
  16. ↑ ο. π.
  17. ↑ ο. π.
  18. ↑ ο. π.
  19. ↑ ο. π.
  20. ↑ ο. π.
  21. ↑ ο. π., σελ. 63.
  22. ↑ ο. π.
  23. ↑ ο. π.
  24. ↑ ο. π.
  25. ↑ ο. π.
  26. ↑ ο. π.
  27. ↑ ο. π.
  28. ↑ ο. π.
  29. ↑ ο. π.
  30. ↑ ο. π.
  31. ↑ Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 12.
  32. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63.
  33. ↑ ο. π.
  34. ↑ ο. π.
  35. ↑ ο. π.
  36. ↑ ο. π. βλ. και Χατζηφώτη Ι. Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, [2], σελ. 67, 72, 75.
  37. ↑ (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67, 71.
  38. ↑ ο. π., σελ. 72.
  39. ↑ (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 63. Βλ. και (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 67 – 83. Επίσης μαρτυρείται ότι ο τόπος του μαρτυρίου του ευωδίαζε, ενώ το κλωνάρι του ελάτου, όπου τον είχαν κρεμάσει, ήταν εντελώς ξερό. Βλ. (Β013) Χατζηφώτη Ιωάννη Μ., Πέραν από το καθήκον, παπα – Θανάσης Πιάς (1894 – 1947), Εκδόσεις Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Αρ. 2, 1990, σελ. 73.



Ανακτήθηκε από «https://holy-martyrs.com/index.php?title=Αθανάσιος_Πιάς&oldid=1613»