Ζούκης Χρήστος
Χρήστος Ζούκης
Χρήστος Ζούκης | |
|---|---|
| α/α | 100139 |
| Επώνυμο | Ζούκης |
| Όνομα | Χρήστος |
| Πόλη καταγωγής | Οξυά |
| Νομός καταγωγής | Ιωαννίνων |
| Ημερομηνία Γέννησεως | 1897 |
| Πατρώνυμο | Απόστολος Ζούκης |
| Μητέρα | Ελένη |
| Σύζυγος | Αγλαΐα Βενέτη |
| Εκκλησιαστικό Αξίωμα | Ιερεύς, Εφημέριος |
| Εκκλησιαστική περιοχή | Ιερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης |
| Τόπος θυσίας | Σαραντάπορο Λαρίσης |
| Ημερομηνία θυσίας | 04 Απριλίου 1949 |
Ζούκης Χρήστος (1897 - † 04 Απριλίου 1949). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος (Οξυά Κονίτσης) στην Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης.
Βιογραφικό
O π. Χρήστος Ζούκης γεννήθηκε στην Οξυά της Κόνιτσας το 1897. Ήταν παιδί του Αποστόλου και της Ελένης Ζούκη. Τελείωσε μόνον το Δημοτικό και σε πολύ νεαρή ηλικία νυμφεύθηκε την Αγλαΐα Βενέτη. Κοντά στον πεθερό του έμαθε τὴν τέχνη του ξυλουργού. Στην Μικρασία αργότερα υπηρέτησε ὡς νοσοκόμος. Το 1930 χειροτονήθηκε Ιερέας. Εφημέρευσε αρχικά στη Κλειδονάουσα Κονίτσης και έπειτα στη γενέτειρά του.
Κατὰ την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου προστάτευε και παρηγορούσε τις οικογένειες των στρατευμένων. Κατὰ την διάρκεια της Κατοχής, βοηθούσε και συμπαραστεκόταν σε όλους. Παράλληλα, προέτρεψε με τὸ παράδειγμά του τοὺς ενορίτες του να καλλιεργήσουν δημητριακά, σώζοντάς τους από τον λιμό. Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου, το χωριό βρέθηκε υπό την κατοχή των συμμοριτών. Ο π. Χρήστος Ζούκης, παρότι παρακολουθείτο από τους συμμορίτες[1], βοηθούσε πολλούς γονείς για να σώσουν τα παιδιά τους από το παιδομάζωμα[2]. Όταν για λίγο επεκράτησε στην περιοχή ο εθνικός στρατός, δεν έφυγε από το χωριό του απ' τὸ χωριό του, παρότι του δόθηκε ἡ ευκαιρία[3].
Από τον Νοέμβριο του 1948, μετανάστευσε αναγκαστικά μαζί με όλους τους ενορίτες του στην Πυρσόγιαννη, όπου ήταν έδρα Ταξιαρχίας[4]. Εκεί επισκεπτόταν συνεχώς τους ενορίτες του εκεί που έμεναν και τους στήριζε[5]. Στις 4 Απριλίου 1949, ύστερα από επίθεση πολλών δυνάμεων οι συμμορίτες κάμπτοντας την αντίσταση του στρατού, μπήκαν στην Πυρσόγιαννη, την οποία ντόπιοι καὶ φιλοξενούμενοι χωρικοί εγκατέλειψαν. Την ίδια ημέρα, έπεσαν σε ναρκοθετημένο έδαφος, αλλά κάποιοι μεταξύ αυτών και ο π. Χρήστος κατάφεραν να φθάσουν στο Σαραντάπορο[6]. Εκεί πνίγηκαν πολλοί, αλλά ο π. Χρήστος, μαζί με άλλους κατόρθωσε να βγει στην απέναντι όχθη[7]. Εκεί, όμως, τον πέτυχε μια σφαίρα των συμμοριτών και τον φόνευσε[8]. Οκτώ ολόκληρες μέρες έμεινε τὸ σώμα του άταφο, μέχρι που τον έθαψαν.
Φωτογραφίες
Βιβλιογραφία
- (Β002) Βοβολίνη Κωνσταντίνου Α., Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας (1453 – 1953), Εκδότης Παναγιώτης Αθ. Κλεισιούνης, Αθήναι 1952, σελ.331.
- (Β005) Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1940 – 1949, Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, Μάρτιος 2009, Β΄ Έκδοση (Α΄ Έκδοση: 1959), σελ. 284 - 286.
Παραπομπές
